„Wspieranie jednostek samorządu terytorialnego w tworzeniu systemu przeciwdziałania przemocy w rodzinie.”
Program dla rodziców „Akademia Dobrego Rodzica”
„Akademia Dobrego Rodzica” jest to cykl warsztatów zaplanowany tak, by dać rodzicom komplet podstawowych kompetencji odpowiedzialnego rodzicielstwa. Uczestnicząc w nich rodzice poczują się swobodniej w roli rodzica, nauczą się skuteczniej komunikować z dzieckiem, radzić sobie z własnymi i jego emocjami, rozwiązywać konflikty oraz wspierać dziecko, by jak najlepiej odnalazło się w swoim życiu i wśród innych. Zajęcia będą miały charakter tematyczny i będą to:
1. Warsztaty umiejętności wychowawczych „Szkoła dla Rodziców i Wychowawców” cz.I” (10 spotkań x 3 godz.)
Termin pierwszego spotkania:
11.10.2013r. 16:30 - 19:00
Szkoła dla Rodziców i Wychowawców bazuje na ogólnopolskim programie „Szkoły dla rodziców i Wychowawców” oraz jest oparta na cyklu książek A. Faber i E. Mazlish pt. „Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały. Jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły". Szkoła to program spotkań dla każdego, kto szuka sposobu na nawiązanie głębszych i cieplejszych relacji z dziećmi lub wychowankami. Jego głównym celem jest wspieranie rodziców i wychowawców w radzeniu sobie w codziennych kontaktach z dziećmi i młodzieżą. Podczas warsztatów jego uczestnicy nabędą umiejętności pozwalające na lepsze porozumiewanie się, udział w zajęciach będzie okazją do refleksji nad własną postawą wychowawczą, To także nauka dialogu i kształtowanie więzi opartych na wzajemnym szacunku. Głównym mottem „Szkoły dla Rodziców i Wychowawców jest”: Wychowywać to kochać i wymagać.
2. Warsztat odpowiedzialnego rodzicielstwa (1 spotkanie 3 godzinne)
3. Warsztaty bajkoterapii (spotkanie 2 dniowe)
Terminy spotkań:
Dzień I - 23.10.2013r. 9:00 - 15:00
Dzień II - 24.10.2013r. 9:00 - 15:00
Szkolenie przeznaczone jest dla psychologów, nauczycieli przedszkoli i edukacji początkowej, studentów, rodziców, a także dla osób zainteresowanych tą problematyką
PROWADZĄCY – mgr Elżbieta Rakowska, psycholog, długoletnia specjalistka w zakresie pomocy psychologicznej rodzinie, wykładowca uniwersytecki. (Kontakt z prowadzącą – Tel. 609 47 47 77)
METODA – mini wykłady i zajęcia praktyczne aktywizujące twórczo uczestników: rysowanie baśniowymi technikami, inscenizacje kukiełkowe , wykonywanie własnych kostiumów do przedstawienia roli, drama z udziałem wszystkich uczestników.
CEL – odkrycie nowego znaczenia baśni dla własnego życia i praktyki psychopedagogicznej, sposób osiągania większej integracji wewnętrznej poprzez oddziaływania prawo półkulowe, tworzenie integracji grupy, wpieranie rozwoju osobowości poprzez modelowanie postaw, poprawa radzenia sobie ze stresem, zwiększenie własnej / i dziecka / kreatywności artystycznej, oddziaływanie relaksacyjne, uczenie się nowych i atrakcyjnych form pracy z dziećmi wokół baśni.
PROGRAM
- Znaczenie baśni jako przewodnika po życiu, wychowawcza rola baśni – słuchanie baśni, ćwiczenie odpowiedniego czytania i opowiadania, tworzenie klimatu baniowania, baśnie dobre i złe, zasady doboru baśni w zależności od wieku i potrzeb słuchaczy.
- Różnorodne formy pracy z baśniami: czytanie i opowiadanie baśni, prezentacja „teatrzyku na stole”, własne próby inscenizacji kukiełkowej przez uczestników, zabawy integrujące grupę, rysowanie i malowanie w związku baśniami, dobór muzyki, dekoracje sprzyjające baniowaniu, wykonywanie sobie kostiumów do przedstawiania roli , odgrywanie jakiejś postaci w formie zespołowej dramy.
- Terapia baśnią – prezentacja sposobów zmniejszania lęków i zagrożeń, pobudzanie kreatywności. Wyciszanie i relaksacja. Integracja grupy.
4. Warsztaty muzykoterapii (spotkanie 2 dniowe)
Terminy spotkań (niepewne - do uzgodnienia):
Dzień I - 19.09.2013r. 9:00 - 16:30
Dzień II - 20.09.2013r. 9:00 - 15:00
Prowadzący warsztaty: mgr Romualda Terenc-Pawliczak muzyk, muzykoterapeuta, nauczyciel akademicki. Pracuje na Wydziale Pedagogicznym U.W w Katedrze Edukacji Początkowej. Prowadzi także zajęcia ze studentami Podyplomowych Studiów Muzykoterapii w Akademi Muzycznej w Krakowie. Współpracuje również z Warszawskim Centrum Innowacji Edukacyjno-Społecznych i szkoleń, gdzie rokrocznie, według autorskiego programu prowadzi kurs Elementy muzykoterapii w pracy pedagogicznej.
Jest autorką artykułów z zakresu muzykoprofilaktyki i muzykoterapii w edukacji, m. in. Muzykoterapeutyczne umiejętności nauczycieli edukacji początkowej, Elementy profilaktyki muzycznej w pracy pedagogicznej.
Prowadzi Wiele Kursów i szkoleń, na których przybliża zagadnienia muzykoprofilaktyki i muzykoterapii nauczycielom wszystkich stopni edukacji, psychologom i terapeutom dziecięcym.
Cel warsztatów:
Zaznajomienie z możliwościami muzyki oraz różnych form aktywności muzycznych w psychoprofilaktyce i terapii.
Treść zajęć
- Muzyka w ujęciu estetycznym i terapeutycznym.
- Różnice – między pracą dydaktyczną a terapeutyczną pod względem oczekiwań, efektów i języka komunikacji interpersonalnej – w stosowaniu materiału muzycznego. Różnice między popularnym a naukowym ujmowaniem pojęcia muzykoterapia.
- Elementy muzyki jako komunikat estetyczny i jako narzędzia diagnozy i terapii. Subiektywne różnice między pojmowaniem hałasu a muzyki. Pięc form aktywności muzycznej człowieka. Ciało człowieka jako instrument - ekspresja ruchowo-brzmieniowa z wykorzystaniem: głosu, instrumentów niekonwencjonalnych i instrumentarium Orffa oraz różnego rodzaju muzyki (z nagrań muzycznych) jako droga do poznania słownictwa muzycznego przydatnego w planowaniu zajęć z elementami muzykoterapii.
- Tempo, puls, akcenty rytmiczne, metrum, rytm, dynamika. Relacje między czasem trwania dźwięków a tempem i przestrzenią. Na ile liczymy? – wyczuwanie pulsu i oznaczanie metrum muzyki w różnych tempach. Podporządkowanie się nadanemu przez puls muzyki tempu (wejście we wspólne, nadane przez muzykę tempo grupy) jako przejaw umiejętności społecznych. Rytm: dostrzeganie w polu słuchowym i wzrokowym uporządkowanych całości, oraz punktów odniesienia działań ruchowych – proporcje czasu trwania ruchów, wynikające z proporcji czasu trwania dźwięków. „Poruszamy się w takt muzyki czy w rytm muzyki?”. Rozróżnianie pojęć: rytm muzyki – rytm układu ruchowego. Ćwiczenia inhibicyjno-incytacyjne jako wstęp do budowania świadomości ciała poprzez ruch. Znaki porozumienia awerbalnego podczas zajęć ruchowo-brzmieniowych. „Zabawa w dyrygenta” – jako wstęp do uczenia odpowiedzialności za swoje działania, „dyrygowanie” instrumentami perkusyjnymi towarzyszącymi nagraniu utworu Le Basque J. Galoway’a.
-
Formy, treści i metody muzykoprofilaktyki oraz muzykoterapii percepcyjnej i aktywnej. Planowanie i struktura zajęć uwzględniających elementy muzykoterapii.
Przykład sposobu konstruowania kontraktu dotyczącego dopuszczalnych form zachowań podczas terapii.
Diagnoza i interwencja terapeutyczna przy pomocy różnych aktywności muzycznych, wzajemne przenikanie się procesów diagnozowania i terapii. Rejestrowanie i rozumienie zmian funkcjonowania pacjenta podczas trwania terapii. Obserwacja jako narzędzie diagnostyczne – sposoby prowadzenia i interpretowania wyników obserwacji (zasada nieingerencji) podczas improwizacji ruchowych i instrumentalnych pacjentów. Diagnoza jako zbiór hipotez podlegających ciągłej weryfikacji. Obszary i zakresy diagnozowania na zajęciach muzykoterapii.
- Funkcja i prowadzenie rundki terapeutycznej w muzykoterapii percepcyjnej i aktywnej. Przykład muzykoterapii percepcyjnej: słuchanie (specjalnie dobranego) utworu – kierowane zdaniem do przemyślenia, np.: co robi, w jakim nastroju jest ta osoba, o której opowiada słuchana muzyka? C. Debussy Golliwoog’s cake-walk (dla dzieci). Jaką sytuację opisał muzyką kompozytor? M. Musorgski Samuel Goldenberg i Szmul (dla młodzieży i dorosłych). Rundka terapeutyczna po wysłuchaniu utworu – dopuszczalne zachowania pacjentów i terapeuty.
-
Funkcja i prowadzenie rundki terapeutycznej w muzyko terapii aktywnej.
„Muzyka zaczyna się od ruchu”: Przykład muzykoterapii aktywnej dla dzieci i młodzieży, w tym: zabawy ruchowo-muzyczne i ćwiczenia ruchowo – brzmieniowe w pracy nad świadomością ciała i ruchu. Mowa rytmizowana, nazywanie ruchu w tempie (pulsacyjnie) i rytmie ruchu. Zalety tańców integracyjnych w diagnozie i terapii pedagogicznej na przykładzie utworów: „Sip-Simeon”, „Samba dziecięca”, „Jiffi – mixer” i „Siedmioskoczek”
Przykład rundki terapeutycznej po nauczeniu się układu ruchowego – dopuszczalne zachowania pacjentów i terapeuty. Poczucie bezpieczeństwa uczestników jako warunek sine qua non zajęć terapeutycznych. - Twórcza aktywność ruchowa: improwizacja swobodna i z ograniczoną swobodą wyboru, jako narzędzia diagnozy i terapii w działaniach muzykoterapeutycznych, na przykładzie swobodnej improwizacji ruchowej do utworów: Surrebocken (szwedzka muz. lud.) oraz Charleston P. Mossa.
-
Rola i funkcje rekwizytów w diagnozie i terapii na przykładzie improwizacji ruchowej z wężami wyciętymi z papieru do muzyki arabskiej „Taniec węża”. Rekwizyt (np. papierowy wąż klekotka zrobiona z łupin orzecha itp.) wykonany przez pacjenta lub (i) terapeutę, jako pośrednik w nawiązaniu kontaktów intra – i interpersonalnych. Ćwiczenia odwzorowywania ruchów (zabawa w naśladowanie, zabawa w dyrygenta) jako:
- metoda budowania pozytywnej samooceny dzięki przeżyciu sprawstwa: łączenie przeżycia sprawstwa z przeżyciem odpowiedzialności w kierowaniu sobą i innymi, oraz
- metoda uczenia nawiązywania empatycznych kontaktów interpersonalnych.
-
Zabawy ruchowe ze śpiewem jako forma muzykoterapii aktywnej. Piosenki na rozpoczęcie i na zakończenie zajęć – jako stały (przewidywalny, bezpieczny) element zajęć z dziećmi.
„Piosenka powitalna”, „Piosenka Pożegnalna”. Różnice między układem ruchowym a tanecznym i tańcem – znaczenie tych różnic w doborze repertuaru do terapii. Taniec integracyjny „Dłoń-kciuk” – nauka układu i propozycje zmian: co można w tym układzie zmienić bez naruszenia celu jakim jest integracja grupy?
- Gestodźwięki – muzyka ciała, dźwięczące przedmioty i instrumenty perkusyjne jako środki wypowiedzi muzycznej. Instrumenty perkusyjne w diagnozie i w terapii. Gra na instrumentach perkusyjnych jako specyficzna forma ruchu – ruch i gesty człowieka obrazujące wybrane emocje: improwizacja dźwiękowa do opowiadania „Kroki”. Izomorfizm muzyki i emocji człowieka.
-
Intencjonalny a nie intencjonalny odbiór muzyki, różnice między słyszeniem a słuchaniem muzyki. Muzyka jako tło akustyczne codzienności.
Osobiste kryteria terapeuty w doborze repertuaru muzycznego do słuchania a kryteria pacjentów – konieczność poznania preferencji i upodobań muzycznych pacjentów dla nawiązania prawidłowych kontaktów interpersonalnych między terapeutą a pacjentami i w grupie. - Kryteria oceny przydatności nagrań muzycznych pod względem brzmienia (instrumentacji, wykonania) i wyrazu emocjonalnego – do zajęć muzykoprofilaktycznych i muzyko terapeutycznych z dziećmi, młodzieżą i dorosłymi. Rola upodobań i preferencji muzycznych osób uczestniczących w terapii podczas nawiązania kontaktu i podczas zajęć. Próba określenia przez uczestników warsztatów osobistych preferencji w doborze muzyki do słuchania.
- Osobowość muzykoterapeuty. Modelujący wpływ terapeuty na zachowania – w tym zachowania muzyczne – uczestników zajęć.